DISCIPLINE vs STRESS- LESS CHILDHOOD part III

The ending part of the trilogy! You will find here all the answers for all the previous questions, and my subjective opinion, based only on what I read preparing this post and what I believe.
Enjoy

HOW DO WE KNOW WHAT THE EFFECTS WILL BE?

There are as many options as there are opinions. As previously mentioned, styles of parenting can be divided into three groups, each with a different outcome and effect. While, doing the research for this project, I found an interesting article by Simon Sinek discussing Millennials – those born in the year 2000. Based on interviews which he conducted, it became apparent that there were significant changes in behaviour between children who were born at the millennium and children who were born a decade earlier.  It is worth comparing these differences in behaviour between children who were born at different times.. The Millenial children had ‘helicopter parents’ and were treated as fragile, kept in a protective bubble, leading as far as possible to a stress-less childhood. Protection was the dominant aspect of their home lives. These children were allowed to do anything they wanted, did not experience punishment and never had to work hard for special treatment or rewards. In effect,  they grew up to be egocentric, selfish and arrogant people, unable to achieve goals without hurting others.

In contrast, children born 10 years earlier, were brought up to know that life is full of surprises, good or bad,  and by being courageous and being kind,  they could set a path towards making their goals and dreams come true. It has been proved that children raised with respectful discipline are more amenable and more biddable, are more hard- working and are better at learning and adapting through previous experiences.

            However, much of the research is based on percentages and therefore we should not judge everyone using the same parameters. Everyone is different and each child is unique.

It is also worth adding that parents who were using harsh discipline had many more problems in  communicating with their children, once the latter had grown to maturity. Physiologists say that relationships from this kind of upbringing are not usually as close-knit parentally, compared to homes which enjoyed better relationships from respectful discipline.

YOUNG PEOPLE ALSO HAVE THEIR OWN OPINIONS

Since I was a teenager, I have been thinking how I would like to raise my own children. I remember talking about it with my friends. In most cases each person had a different opinion based on widely different examples. My own view was that remaining calm and being ready to listen, would help me to understand the needs of my child, as well as helping to build trust in the eyes of my baby. At the same time I would like my child to develop all the most important values and attributes, learning from me, from my experiences and from those experiences told to me by my parents and grandparents. In order to achieve all of that, a certain level of discipline would be necessary in my opinion. My child should come to know the various differences between me as parent and him or her as a child. There is a time for playing, for studying and time for family. I strongly agree with listening to the child, but not at the risk of losing control as a parent, or being pushed into situations when the child may think it exerts its own control. As to correcting my child, minor disciplines can be employed, such as not having sweets after lunch etc. This is acceptable within the bounds of proper love and family care and looks towards the best outcome for the child. I would like to teach my children how to behave properly when confronted by certain situations and circumstances. I think that a parent should be a friend in whom the child can confide his or her most important thoughts and wishes and aspirations.

In my view and guided by available research I would choose the appropriate balance between moderate discipline and a friendly stress-free way to raise my own children.

Astonishingly, some specialists in child physiology were happy to accept previous beliefs that some children are ‘bad seeds’ through no fault of their parents. Gloria Harding, however, has significant research to underline that there are no intrinsically ’bad’ children and that bad results are more likely to occur through parents being uneducated and undisciplined. 

 The most important and life affecting attitude that any adult can have towards a young person in their care, is to find the correct and suitable balance between firm discipline and complete freedom.  At the end of the day, the most important outcome is for the happiness and fulfilment of the child in our care.

Was the whole article useful for you? Did you find it easy to read? 

I am waiting for you feedback, you and also send me an email: femaleherself@gmail.com

N.

Czesc trzecia trylogii! Znajdziecie tutaj, odpowiedz na wiekszosc, wczesniejszych pytan, a takze, moja subiektywna opinie, oparta na tym co przeczytalam przygotowujac ten post oraz na tym w co wierze.

Milej lektury!

CZY WIEMY JAKIE MOGA BYC EFEKTY?

Ile opcji, tyle opinii. Tak jak wczesniej wspomnialam, sa dwa rodzaje rodzicielstwa i trzeci, który można stworzyc. Kazde, z nich, daje inne efekty. Kiedy przygotowywalam, potrzebne mi materialy do tego projektu, trafilam, na bardzo ciekawy artykul Simon'a Sink'a, który poruszyl temat ''Millennials'' – czyli dzieci urodzonych w roku lub latach przyblizonych do 2000. Bazujac na wywiadach i obserwacjach, ktore przeprowadzil, zostalo niemalze udowonione, ze istnieja znaczne roznice, w zachowaniach, u dzieci, tymi z roku 2000, a tymi urodzonymi, chocby dekade wczesniej. Istotnym jest, porownanie tych roznicy zachowan, u dzieci narodzonych w innym czasie. Rodzice Milennials, to zazwyczaj (w statystykach) rodzice helikoptery, których dzieci traktowane są z wyjatkowa ostroznoscia, trzymane pod ochronnym kloszem, co w efekcie, może być nazwane właśnie bezstresowym wychowaniem. Ochrona była dominujacym aspektem, w domach dzieci. Ze względu na nia, najmlodsi dostawali pozwolenie, by robic, na cokolwiek mieli ochote, nigdy nie doswiadczyli kar, jak również, nigdy nie zapracowali sobie na nagrode. W efekcie, stali się egocentrycznymi, egoistycznymi doroslymi, bez jakiejkolwiek, perspektywy do osiagniecia wyznaczonych sobie celow, bez krzywdzenia innych w tym samym czasie.

Kontrastujac, dzieci urodzone 10 lat wczesniej, zostaly wychowane w przekonaniu, iz życie pelne jest niespodzianek, dobrych lub zlych. Zostaly nauczone, ze poprzez bycie odwaznym i uprzejmym jednoczesnie, mogą wykreowac sobie droge, dazaca do wyznaczonego celu i realizacji marzen. Zostalo udowodnione, ze dzieci wychowywane, poprzez tzw. dyscypline z respektem, są dużo bardziej odpowiedzialne, dużo ciezej pracuja, szybciej się ucza i potrafia wyciagac wnioski z już przezytych doswiadczen.

Jakkolwiek, wszelkie badania oparte są na procentach, a jak wiemy, nie powinnismy mierzyc wszystkich jedna miara. Kazdy jest inny, a kazde dziecko jest wyjatkowe i potrzebuje innych metod wychowawczych. Warto również dodac, ze rodzice, którzy, uzywali wyjatkowo, restrykcyjnej dyscypliny (slownej lub fizycznej), mieli dużo większe problemy z komunikacja, ze swoimi dziecmi, w momencie kiedy te dorosly. Psychologowie mowia, ze wiezy ( rodzic – dziecko, rodzic – rodzic, rodzic – dorosle dziecko), wynikajace z tego rodzaju wychowania, zazwyczaj są bardzo slabe, porownujac do tych domow, w których glowna wartoscia, jest respekt w stosunku do wszystkich czlonkow rodziny.

OPINIE MLODYCH

Juz jako nastolatka, zastanawialam się, jak ja, chcialabym wychowywac swoje dziecko. Pamietam, ze rozmawialam to tym z przyjaciolmi. Wlasciwie, kazde z nas mialo inne zdanie, w tym temacie, bazujac na szerokosieznych przykladach. Z mojego punktu widzenia, spokoj i sluchanie, mogloby pomoc mi, zrozumiec potrzeby mojego dziecka, tak samo jak zbudowac zaufanie w oczach mojego potomka. W tym samym czasie, chcialabym przekazac, mojemu dziecku, wartosci i atrybuty, przygotowujace je do doroslego zycia. Chcialabym, by dziecko moglo się ode mnie uczyc, czerpac co dobre, z moich doswiadczen, czy nawet z doswiadczen swoich dziadkow. W mojej opini, aby było to mozliwe do osiagniecia, potrzebny jest stosunkowo wysoki poziom dyscypliny. Moje dziecko byloby nauczone, roznic pomiedzy mna, jako rodzicem, a nim jako dzieckiem (tak jak mawia moja mama: ''Jestem Twoja przyjaciolka, ale nigdy kolezanka''). Uwazam, ze dziecko powinno wiedziec, kiedy jest czas na zabawe i wyglupy, kiedy na nauke, a kiedy jest czas rodzinny. Stanowczo podpisuje się pod stwiedzeniem, ze trzeba sluchac swoich dzieci, ale nie wolno ryzykowac utraty kontroli jako rodzic, czy tez być zdominowanym przez wlasne dziecko. Jesli chodzi o karcenie, zgadzam się z metoda, braku slodyczy po kolacji etc. Jest to swiadome i wynika z milosci i troski. Chcialabym przekazac mojemu dziecku, jak odpowiednio się zachowywac, w poszczegolnych stytuacjach ( jak mawial Dyrektor podstawowki do której chodzilam: musicie nauczyc się, dostosowywac zachowania, w zaleznosci do sytacji. Czasami cos przystoi, a czasami nie). Uwazam, ze rodzic powinien być przyjacielem dla swojego dziecka, dzieki ktoremu dziecko będzie budowac swoje wartosci, aspiracje i marzenia.

W moim mniemaniu, patrzac na reasarch'e, wybralabym zbalansowany rodzaj rodzicielstwa. Polaczony zarowno z potrzebna dyscyplina, jaki i przyjacielska bezstresowa wolnoscia dla mojego dziecka.

Jako dorosli powinnismi pamietac, przywolujac zdanie, psychologa dzieciecego (Gloria Harding), '' nie ma zlch ziarenek (dzieci), są tylko nie wyedukowani i nadopiekunczy rodzice''.

Jedyna rzecza, która może wplywac na nasze zycie, jest troska, która obdarzamy mlodych doroslych. Dlatego tak waznym jest by wyposrodkowac narmierna troske, z surowa dyscyplina i organiczeniem wolnosci.

Jednak ostatecznie i tak najwazniejsze jest, dobro i szczescie, nasze i naszych dzieci.

Czy uwazacie, ze ten artykul jest pomocny? Jak sie Wam go czytalo?

Czekam na Wasze komentarze, mozecie rowniez wyslac mi maila femaleherself@gmail.com

N.