To whom it may concern

This time, the article won't be educative, informative or basing on the proven researches. This time, I am writing to you as Nicol. This time I would like to share with you the story – my story.

Let’s begin from the time when my social life started (and I am not talking here about the time when I started having my blog).

Curious?Just keep reading...

So how about this social life I've mentioned. Well, I come from the small town, where everybody knows each other. I was going to the public nursery and primary school. I was a good pupil, always trying to be the best, without hurting others – that was when I was really a little girl. I tried to be as good to people as I possible could and I tell you the truth now – no one liked me. At least not for real. Obviously kids were playing with me, but it was just to take advantage out of me. Advantage of what? - you might ask. Good question, as until now I didn't manage to figure out the answer. Yes I had nice clothes and haribo jellies but that were gifts from my aunties that were living in Germany, and whatever I had I was sharing with others anyway. I remember, we had a girl in nursery that needed help, as her status wasn't the highest let’s say, as a 5 year old girl, I was begging my auntie over the phone, to bring something for her, instead of throwing away my clothes I was giving them to her. Guess what I was receiving back...Nothing. Not even a thank you, but I was still doing it, believing that this is a right thing to do. I think that my mum was proud of me, I would be.

Now, please don't think that this text will be my confession to you or trying to tell how much people hurt me. No, I will try to pass to you something I have learned over the years.

In the primary school, I put a little bit of a thick skin but my heart didn't really change, I was still open to people, looking for the attention, I really wanted someone to like me. I really wanted to have a real friend. And I did, until again I realised she wasn't honest. It was a girl, that was going to our school but she was living outside of my home town. Almost every day after school, she was coming to my grandparents’ house. My granny was preparing lunch for both of us, and taking care of us, until her parents could pick her up. Once I overheard at school, her conversation to our other clique from class, saying, what she really thoughts about me. It didn't even hurt me, I was prepared for the attacks, as I was receiving fair bit of them. I just couldn't understand what I am doing so wrong, that the girl that has everything she wants (parents had some shop in my town) was still competing with me, wanting to have whatever I was having, I couldn't understand why the son of well-known parents in the town, was throwing at me the wet sponge form black board. I still can't, I was not doing anything wrong apart of being myself. I always liked to be in the centre of attention, playing in school shows, sing or dance, I was always a good lieder. Teachers loved me, and kids didn't. I reached the point that I was not fighting any more, I just let it go, saying to myself ''It's their problem that they don't like you''.

Soon will be even more interesting, I promise!

Although, I tried to focus on my life and not to take all the attacks very personal, the society pushed me to change the school. So, I did. In the new school, I should supposed to start from the begging. I walked in to the class and I have seen him – the same guy who threw at me the sponge.

What shall I do? I asked myself! Just, don't fight, just ignore. It worked, he was trying hard to get from me some bad emotions but I stayed calm.

If you reading it now, can you tell me please how it felt at that time? I tell you! I was never so satisfied in my life when you were getting angry because it was me getting the prise at the end of the year.

Maybe something wrong was with you? Don’t you think so? Probably, I was thinking about it all my life. What I was doing so bad? Trying to be nice person? Maybe you can tell me?

Over here, we are moving to the time when I have changed my personality, to this type of people, that were trying to hurt me. I wanted to be like them all, arrogant, selfish, no more open heart, no more empathy. For years I was pretending person I wasn't . Didn't I? My high school mates, may like to confirm that. Because all of this, I managed to hurt a person who was believing in me, like nobody else... A guy who most probably has seen the potential in me or was just the only one who actually bothered to get to know me. He was the only one, showing the whole world while singing ‘’Something Stupid’’ that I am worth something.

One part of me was saying ''I don't care'', the other one '' give yourself a chance''. I listened to the other side and I gave chance to me and this friend - '' Every brunette has to have her blonde'' – we were like that, sharing secrets, talking about boys. I eventually felt I had a real friend.

Part three of this story will explain the main and final reason why I dedicated to write you all of this.

After my high school I have moved to the UK – as you all may know. It, took me months to find myself here. The girl, that I treated as a friend, eventually stop replying to my texts, basically it was time to grow up and start taking care of the future. And so I did. With thousands of problems in between I built my own life, I got real friends that I was always dreaming about, and I started to be happy. Would you like to know, why all that happened? Because once I started earning my money (by working as a waitress), I bought my own bed and paid my first bill, values in my head have changed. I again became this open hearted girl, this girl with huge dreams, that nobody could stop. Then I was observing my old ''friends'', how they disrespecting their parents’ hard work, by not helping them. Not even working to earn the money for their own holiday trips. Expecting parents to give them everything starting from the roof above their head finishing on private study. We are talking about an adults here (22 is not 16 any more).

Do you know what is the most annoying? That, I am just a normal person, like all of us. I am far from being perfect, I did a lot of mistakes in my life that I am still paying the consequences but I wonder why the hell, now all of this people that were treating me like an air, are texting me wandering how I am and trying to be my best pals.

And I wonder, how can you be so fake? There is this girl, talking bad about the other and few minutes afterwards I can see their picture on Instagram from the party, saying in the comment ‘’You’re beautiful, love’’. Seriously?

You think behind every chance there is another one, and then another one? It is the worst kind of extravagance – spending chances.

As a conclusion for all of this. I don’t understand why people are so jealous about everything others have. This people probably worked so hard for the success. I don’t understand why human being, can wish all the worse to the other. Wouldn’t be easier working together, be happy and supportive? Or at least not fake, you don’t like me? That’s okay, you don’t have to, but do you really have to make life more difficult for me because of your antipathy? Maybe I am just asking for too much…

I quickly realised that people are your friends when they can take advantage out of you. They will stay in touch with you because they need a place to stay, borrow money or having problem with teeth (personal example). 

Anyways…

I would like to truly apologise every single one of you that I treated, the same way as I they treated me. I am sorry that, at that time I stopped believing that  being myself and  kind person is actually a good thing. I am happy that the values in my head have changed, and yes, maybe I am naïve but I rather be naïve then be calculative person.

You guys have courage and be kind!!! – Cinderella

N.

PS. Thank to you all that treated me like this, thank you B. for throwing the sponge on me, thank you M. for competing with me, thank you N. for showing me who I really was for you, thank you G. that my ideas are inspiration for you. And eventually, thank you K., thank you so much for not giving up on me, thank you for giving me a chance. Thanks to you guys, I know what is important for me, and how I do want to live. You thought  me lesson, now is my turn!

DO WSZYSTKICH ZAINTERESOWANYCH 

Tym razem, moj artykul nie będzie artykulem edukujacym, informujacym lub oparym na badaniach naukowych. Tym razem pisze do Was jako Nicol. Tym razem chcialabym opowiedziec Wam historie – moja historia.

Zacznijmy od momentu, w ktorym rozpoczelam moje życie towarzyskie (i nie mowie tutaj o momencie, w ktorym zaczelam prowadzic bloga).

Zaciekawieni? Czytajcie więc dalej...

O co więc chodzi, z tym zyciem towarzyskim? Pochodze z malego miasta, gdzie wszyscy się znaja. Chodzilam do publicznego przedszkola, a pozniej do publicznej szkoly podstawowej. Bylam dobra uczennica, staralam się zawsze być najlepsza lecz bez krzywdzenia w ten sposob innych – wtedy bylam mala dziewczynka. Staralam się być tak dobra dla ludzi, jak to tylko było mozliwe. Powiem Wam teraz prawde, pomimo staran, nikt mnie nie lubil. Przynajmniej nie naprawde. Oczywiscie, dzieci bawily się ze mna, ale teraz wiem, ze robily to tylko dlatego, iz widzialy w tym jakas korzysc. Jaka korzysc, moglibyscie zapytac? Dobre pytanie! Wciaz nie znalazlam na nie odpowiedzi. Tak, mialam ladne i nowe ubrania, czy slodycze od Haribo, ale tylko dlatego, ze moje dwie ciocie mieszkaja w Niemczech i zawsze przywozily mi cos w prezencie, a ja zawsze się tym wszystkim dzielilam z innymi. Pamietam, w naszym przedszkolu, była dziewczynka, która potrzebowala pomocy. Jej status materialny nie nalezal do najlepszych. Jako 5 letnia wtedy dziewczynka, prosilam moje ciocie przez telefon, by przywiozly cos rowiez dla niej. Zamiast wyrzucac ubrania, oddawalam je, właśnie tej kolezance. I zgadnijcie co dostawalam w zamian? Nic, nawet dziekuje. A ja wciąż pomagalam jak tylko moglam. Mysle, ze moja mama była wtedy ze mnie dumna, ja bym była.

Prosze, nie pomyslcie teraz, ze ten tekst jest pewnego rodzaju proba wyrzucenia zalow czy spowiedzia. Nie jest! Chcialabym po prostu Wam cos przekazac, cos czego nauczylam się na przestrzeni lat.

W podstawowce, przybralam już troche grubsza skora, ale moje serce pozostalo niezmiennie otwarte dla ludzi. Szukalam atencji, koniecznie chcialam by ktos mnie lubil. Bardzo chcialam mieć szczerego przyjaciela. I mialam, ale ponownie, po pewnym czasie okazalo się, ze ona wcale nie była uczciwa. Byla to kolezanka, która chodzila do naszej szkoly, jednak nie mieszlala w naszym miescie. Prawie kazdego dnia po szkole, przychodzila do domu moich dziadkow, babcia zawsze czestowala ja obiadem, a ona czekala, az jej rodzice po nia przyjada. Pewnego dnia w szkole, podsluchalam jak rozmawia o mnie z druga kolezanka. Jak się domyslacie, nie mowila nic dobrego. Nawet mnie to nie dotknelo, bylam jakos tak dziwnie przygotowana na ataki. Troche ich bowiem dostawalam. Nie moglam tylko zrozumiec jednego, co robilam zle, ze ta dziewczynka, która miala wszystko czego chciala (rodzice mieli sklep w naszym miescie) i tak ze mna konkurowala, w taki bardzo niezdrowy sposob, albo dlaczego ten syn znanych rodzicow, rzucal we mnie mokra gabka do tablicy. Prawde mowiac, wciąż nie moge tego pojac. Nie robilam niczego zlego, poza byciem soba. Zawsze lubilam być w centrum uwagi, gralam w szkolnych przedstawieniach, spiewalam i tanczylam, bylam również dobra liderka. Nauczyciele mnie uwielbiali, a dzieci wrecz przeciwnie. Doszlam do momentu, w ktorym powtarzalam sobie ''To ich problem, ze Cie nie lubia''.

Dalej będzie, jeszcze bardziej interesujaco! Obiecuje!

Mimo ze staralam się skoncentrowac na moim zyciu i nie traktowac wszystkich tych atakow personalnie, spoleczenstwo popchnelo mnie do tego by zmienc szkole. Tak, więc zrobilam. Nowa szkola, czysta karta, nowy start. Weszlam do klasy i zobaczylam tego chlopaka, tego samego co w podstawowce rzucal we mnie gabka. Szybko, zastanowilam się co mam zrobic. Wtedy mnie olsnilo – ignoruj, nie reaguj. Podzialalo, on usilnie staral się wyprowadzic mnie z rownowagi, a jedyne co otrzymywal w zamian to milczenie. Musielibyscie zobaczyc frustracje malujaca się na jego twarzy.

Jezlei to teraz czytasz, to proszę powiedz mi jakie to uczycie? Albo, ja Ci powiem! Nigdy nie czulam większej satysfakcji, kiedy Ty byles tak bardzo zdenerwowany, ze to właśnie ja odbieram nagode zamiast Ciebie! Tylko po co? Nie moglismy tego zrobic razem?

Wiecie co? Moze cos było ze mna nie tak? Nie uwazacie? Moze..., zastanawialam się ta tym przez te wszystkie lata. Co takiego było wtedy ze mna nie tak? Staralam się być mila osoba... Moze Wy mi odpowiecie?

Tutaj dochodzimy do momentu, w ktorym zmienilam się ja, a przynajmniej bardzo chcialam zmienic. Chcialam być takim typem jak oni wszyscy. Arogancka, egoistyczna, bez wiekliego serca i bez grama empatii. Przez lata, udawalam osobe, która przeciez nie bylam. Czy nie? Mysle, ze moi licealni koledzy, mogą to potwierdzic. Dzieki temu, udalo mi się skrzywdzic osobe, która jako jedyna we mnie wierzyla. Chlopaka, który być może widzial we mnie potencjal albo po prostu staral się mnie lepiej pozanc. To on, spiewajac ze mna ''Something Stupid'', pokazal wszystkim, ze może oni tez powinni, ze może jednak jestem cos warta.

Jedna część mnie mowila ''mam to gdzies'', a druga ''daj sobie szanse''. Posluchalam tej drugiej i dalm szanse sobie i tej przyjaciolce – ''Kazda brunetka, ma swoja blondynke'' – takie bylysmy. Dzielilysmy się sekretami, rozamwialysmy o chlopcach. Wreszcie czulam, ze mam prawdziwego przyjaciela.

Trzecia część tej historii wyjasni Wam glowny powod dla którego zdecydowalam się to wszystko napisac.

Po liceum przeprowadzilam się do UK – jak wszyscy zapewne wiecie. Zajelo mi miesiace, by się tu odnalezc. Moja przyjaciola, niedlugo pozniej, przestala odpowiadac na moje wiadomosci. Zrozumialam, ze jest czas by dorosnac i zajac się wlasnym zyciem i budowaniem przyszlosci. Tak tez zrobilam. Razem z tysiacem problemow pomiedzy, udalo mi się zbudowac swoje życie, mam przyjaciol, takich o których zawsze marzylam i wreszcie jestem 100% szczesliwa. Chcielibyscie dowiedziec się, co takiego się wydarzylo? W momencie, w ktorym zaczelam zarabiac wlasne pieniadze (pracujac jako kelnerka), kupilam swoje wlasne lozko i zaplacilam pierwszy rachunek, zmienily się moje wartosci. Znowu stalam się ta dziewczyna z otwartym sercem, wielkimi marzeniami, ta której nikt nie jest wstanie zatrzymac. Pozniej zaczelam obserwowac moich starych ''znajomych'', jak bardzo nie maja szacunku do ciezkiej pracy swoich rodzicow, jak bardzo im nie pomagaja. Nie są wstanie nawet zapracowa, na swoje wlasne wakacje. Oczekuja, ze wszystko spadnie im z nieba, od dachu nad glowa, po prywatne studia. Mowimy tutaj już o doroslych ludziach (22 lata to nie 16).

Wiecie co jest w tym wszystkim najbardziej irytujace? Jestem normalnym czlowiekiem, takim jak wszyscy. Daleko mi do bycia perfekcyjna (nikt nie jest), popelniam bledy, a za niektore wciąż place konsekfencje. Jednak zastanawia mnie jedno, dlaczego do diabla, Ci wszyscy ludzie, którzy kiedys byli wstanie mnie tak traktowac, dziś wysylaja mi wiadomosci,pytajac jak się mam, pokazujac chec bycia moimi kumplami?

Zastanawia mnie, jak można być tak falszywym? Jak te kolezanki, które obgaduja się za plecami, a chwile pozniej widze ich wspolne zdjecie na instagramie z podpisem '' jestes sliczna, kochana''. Naprawde?

Myslisz, ze za jedna szansa jest następna i następna? Jest to najgorszy rodzaj ekstrawagancji – porzucone szanse.

Jako konkluzje do tego wszystkiego! Nie rozumiem, dlaczego ludzie są tak zazdrosni o to co maja inni. Prawdopodobnie tamci, ciezko sobie na ten sukces zapracowali. Nie rozumiem, jak czlowiek może zyczyc zle drugiemu. Czy nie byloby latwiej, pracowac jako druzyna, wzajemnie sobie pomagac? Albo przynajmniej nie być falszywym. Nie lubisz mnie? Okej, nie musisz, ale czy musisz utrudniac mi życie, poprzez swoja antypatie? Moze proszę o zbyt wiele...

Szybko zrozumialam, ze ludzie są Twoimi przyjaciolmi, wtedy kiedy czegoś od ciebie potrzebuja, kiedy widza korzysc w tej relacji. Beda z toba w kontakcie bo potrzebuja noclegu, pozyczyc pieniedzy albo maja problem z zebem (to prywatny przykład).

Jakkolwiek...

Chcialabym najmocniej przeproscic wszystkich tych, których zranilam, w ten sam sposob w, który kiedys zraniono mnie. Przepraszam, ze na chwile przestalam wierzyc, ze poprzez bycie soba i dobra osoba można osiagnac znacznie więcej. Jestem szczesliwa, ze w pewnym momencie, nastapilo przewartosciowanie w mojej glowie i tak, może jestem naiwna ale wole być naiwna niż wyrafinowana.

Miejmy odwage i badzmy dobrymi ludzmi – Kopciuszek

N.

 Ps. Dziekuje Tobie B. za to, ze rzuciles we mnie ta gabka i Tobie M. za to, ze ze mna konkurowalas, dziekuje N. za to, ze pokazalas mi, kim naprawdę dla Ciebie bylam i Tobie G., ze moje pomysly Cie inspiruja. I wreszcie, dziekuje Tobie K. za to ze się nie poddales, za to, ze dales mi szanse. Dzieki Wam, zrozumialam co jest dla mnie wazne i jak chce zyc. Nauczyliscie mnie waznej lekcji, teraz moja kolej!!!